HET HOUTHOFF SALONORKEST
De gok van 30/9
Door Enno van der Schans
Op 30 september 1993 werd bij Houthoff een daverend afscheidsfeest georganiseerd voor vertrekkend partner Ben ter Haar. Jarenlang maakte hij deel uit van de maatschap; niet alleen als partner maar ook als, een door allen geliefde, bestuursvoorzitter. Er werd een feestzaal ingericht in de gigantische en volledig kale, nog te verbouwen, nieuwe kantoorruimte aan de Parnassusweg in Amsterdam.
Tijdens het feestdiner werd het podium betreden door een stoet van kantoorgenoten die met gezongen, gesproken en gespeelde bijdragen een ode brachten aan Ben. Drie geüniformeerde vrouwelijke soldaten van het Leger des Heils – waarvoor Ben als advocaat-strijder optrad – zongen onder begeleiding van een echt trapharmonium een voor Ben herschreven tekst van het lied “Voorwaarts Christenstrijders”. Dat het geen vrouwen waren, maar de verklede mannelijke kantoorgenoten Hans van Es, Erik Marres en Enno van der Schans, had aanvankelijk niemand door. Er werden tweestemmige operaliederen ten gehore gebracht door twee bloedmooie dames, kantoorgenoten Ruud Post en Arent van Wassenaer, die hun mannelijke kunne hadden verborgen onder pruiken, make-up en uitdagende galajurken. Naast dit geavanceerde voorschot op de huidige genderdiscussie waren er nog vele andere toespraken en liederen van kantoorgenoten voor en over Ben.
Als klap op de vuurpijl verscheen op het podium plotseling een heus salonorkest, uitsluitend bestaande uit advocaten van Houthoff. Het idee voor dat salonorkest was een paar weken tevoren ontstaan, toen Mignon de Lange haar kantoorgenoot Enno van der Schans belde met de vraag of hij als pianist tijdens het feest iets zou kunnen betekenen voor haar vioolspel. Zij kon wel aan partituren voor salonmuziek komen, en samen zouden ze in het geheim enkele kantoorgenoten ronselen die een relevant instrument konden bespelen. Het resultaat was dat zes kantoorgenoten (Mignon de Lange, Enno van der Schans, Hans Schreuder, Marten Mees, Lodewijk Schlingemann en Susan Lambrechtsen) ondanks minimaal repeteren de gok waagden om met twee violen, een cello, een klarinet, een dwarsfluit en een van het Pianolamuseum gehuurde piano/pianola op het podium te verschijnen. Mignon had een naam bedacht voor het orkest: “Los Benter Haradios”. Zeer toepasselijk voor het adieu aan Ben ter Haar Op 30 september ging het zestal onder luide toejuichingen los op het kantoorpodium.
Dat allereerste optreden van het salonorkest werd al spoedig gevolgd door vele andere optredens. Kort na de oprichting is door het orkest, dat een succesvolle toekomst in de advocatenwereld voorzag, de toepasselijke naam “Easy Winners” bedacht, de titel van één van de ragtimenummers van Scott Joplin die op het programma werden gezet. En nog weer later werd als eerbetoon aan de gok van 30/9 de naam definitief gewijzigd in RIEN NE VA PLUS, het startsein van het gokken met de roulette. Onder die naam is het orkest, inmiddels voorzien van website en CD, tot de dag van vandaag vrolijk blijven doorspelen.
